Ze houdt ontzettend veel van mij en ik ook van haar. Dat weet ze, ik zeg het haar elke dag en dan fluistert zij lieve woordjes in mijn oor terwijl ze met haar vingers door mijn haar friemelt. Ze is vrolijk, ze zingt elke dag prachtige liedjes, ze maakt de mooiste tekeningen voor mij en voor de rest van de wereld, ze geniet van de vlinders in onze lavendelstruik en verbaast zich over de maan die nog even is blijven buurten terwijl de zon 'allang' opgekomen is. En toch..
Telkens als ik haar naar school breng, en als binnen het moment van afscheid is gekomen, is het één hoopje ellende. Vingertjes klampen zich aan mij vast, dwingend smeekt ze of ze bij mij mag blijven, ze vraagt om nòg een kus en nòg een knuffel, dan gaat ze bij juf op schoot en zwaai ik bij de deur. Daarna fiets ik nog eens langs het raam en blaas haar kusjes toe terwijl ik mijn arm bijna uit de kom zwaai.
Meer kunnen we niet doen om het afscheid wat te verzachten.
Pasgeleden kwam ik op het blog van Haakzaken een beschrijving tegen van een gehaakte kralenarmband. Dan heeft ze altijd iets van mij bij zich, als ze het moeilijk heeft kan ze even aan haar arm voelen en zijn we toch een beetje dichter bij elkaar..
Nu maar hopen dat het zal helpen..
3 opmerkingen:
Och, het arme kind (en arme moeder die haar dan weer los moet laten...)
Gaat ze voor het eerst naar school of heeft ze dat al langer? En gaat het dan later op de dag wel weer goed?
Wel een goed idee om iets van jou mee te geven, en leuk om te zien ook!
Groetjes,
Karin
Wat een mooi en ontroerend berichtje....en herkenbaar ook. Ze is vast heel blij met je mooie armbandje.
Ach,wat ontroerend lief en wat moeilijk voor je moederhart, hopelijk is jou meisje hier snel overheen.
Een reactie posten