Tja, en dan is het Kerst. Met twee zieke kinderen vier je dat toch op een iets andere manier dan je in de planning had. 't Meisje heeft een fikse longontsteking en onze Benjamin heeft al drie dagen 40 graden koorts. Alle festiviteiten hebben we moeten afbellen en noodplan B is in werking gezet.
Vrijdagmiddag hebben we toch nog de kerstkaarten rondgebracht, normaal gesproken is dat erg knus, rondrijden en turen naar alle kerstlichtjes, en eerlijk gezegd had het nu ook wel wat: twee zieke kindjes helemaal achterin de auto (in verband met tocht) gewikkeld in een dikke deken en de kachel hoog op. Toch moesten we eerder stoppen, de koorts had gewonnen. De rest van de kaarten doen we later wel, de boodschap op de kaart komt uit een goed hart.
Op de Kerstdagen zelf hebben we ècht rustig aan gedaan, het was voor de twee al gauw te veel. Met de oudsten hebben we spelletjes gedaan en genoten van ons laatste-moment-buffet met veel kant-en-klare hapjes uit pakjes en zakjes. Prima, zelfs onze Benjamin was te verleiden voor een stokbroodje met gerookte zalm.
Toen Manlief samen met J de boodschappen voor Plan B ging halen (op de laatste dag voor Kerst, erg dapper van hen), heeft hij ter verhoging van de feestvreugde een echt Kerstboeket meegenomen. Prachtig, met gerbera's en rozen en veel groen en wit en het moet gezegd: deze bos bloemen maakt een hoop goed.
Mijn camera maakt prachtige foto's, maar het rood waaiert altijd zo uit. Nu ik zomaar ineens zeeën van tijd had, kon ik dat net zo goed eens grondig uitzoeken. Het rood is nu niet meer zo heel erg rood, eerder roze, maar het ziet er in ieder geval beter uit.Opmerkingen en suggesties zijn natuurlijk van harte welkom..
Tijdens een verhit potje indoor-voetbal werd mijn Huis geraakt en alle figuren uit mijn Kerststal stortten ter aarde. Oudste wilde dat best wel weer opruimen, maar sloeg een beetje door....
Zo kon het gebeuren dat Kindje Jezus vredig lag te slapen naast een enorme plastic peer uit het winkeltje van 't Meisje.
Zelfs onze poes vond dat ze zeeën van tijd had en maakte er een opdracht van om zo hoog mogelijk in de boom te klimmen. Wij zijn daar nooit zo blij mee, maar ja, het is bijna onvermijdelijk als er van die leuke vogeltjes in je boom wonen..
Uiteindelijk heeft ze de strijd opgegeven, telkens als ze een sprong in de boom waagde riep iemand dat ze dat beter niet kon doen (en dat is nog netjes gezegd). Helemaal verbaasd kroop ze dan maar weer onder de boom vandaan, alsof ze zeggen wilde: hoe weet jij nou dat ik onderin de boom zat? Och, kweenie, misschien waren het de ballen die begonnen te schommelen of was het de piek die gevaarlijk heen en weer zwiepte.
Ondanks onze twee zeehondjes hebben we er toch nog knusse dagen van weten te maken, zoals je ziet met ècht van alles en nog wat (daardoor misschien een beetje van de hak op de tak..). Ik hoop dat jouw dagen niet minder vrolijk waren en dat je terug kan kijken op mooie warme momenten van geluk. Bedankt voor je aandacht tot aan het einde van deze toch wel wat lang geworden blog, kom gauw nog eens langs!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten