Oké, de sneeuw ligt er al een tijdje, maar wat blijft dat toch een mooi gezicht! Ik verbaas me over elke sneeuwvlok en rijd als een oud dametje door het dorp: veel te langzaam en voorover gebogen over mijn stuur. Op de fiets ga ik nu liever niet, veel te bang om uit te glijden, maar de jongens doen niets liever.
Prachtig om te zien hoe alles bedekt is met een laagje sneeuw, hoe het alle kleuren dempt, het wordt er rustig en stil van. Ik ben elke dag opnieuw verbaasd dat de wereld zo mooi kan zijn! 
Hier zet ik mijn fiets altijd neer als ik de kinderen naar school heb gebracht, een van mijn favoriete plekjes in onze postzegel-tuin. De oude pannen (vorige winter al kapotgevroren, jammer), de klompen van Man en jongens, en de perenboom tegen de schutting.
De kruin van onze boom lijkt gevangen in ijs, elk jaar nemen we ons voor om hem eens flink terug te snoeien en elke winter ben ik blij dat we dat niet gedaan hebben.
Prachtig hè, ik heb nu altijd m'n camera bij me en nog heb ik het gevoel dat ik te weinig foto's maak. Deze besjes stonden bij school, het diepe rood tussen de grauwe takken en de witte sneeuw geeft de wereld toch nog een beetje kleur. Hopelijk mogen we hier nog heel lang van genieten, misschien toch een witte Kerst?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten