Winterwandelen

Ik schreef een paar dagen geleden nog dat het allemaal zo lekker en bijna vanzelf ging maar misschien had ik dat beter niet kunnen doen. Dezelfde week was Manlief even met de jongens gaan schaatsen op de ijsbaan en misschien had ook hij dat beter niet kunnen doen.Nu zit hij thuis met zijn rechterarm werkloos in een mitella (een Butella -de Aldi boter- volgens onze Benjamin). Zijn schouder is gebroken en inmiddels begint hij zich behoorlijk te vervelen. En als een man zich verveelt, dat is zó sneu..

Gelukkig kan hij nog prima lopen en doet dat graag. Het weer trekt ook een beetje bij, 't is niet meer zo koud. Vanmiddag hebben we een heerlijke boswandeling gemaakt, lekker even uitwaaien in de buitenlucht. Ik had gedacht dat in deze tijd van het jaar het bos saai, dor en kil zou zijn, maar het middagzonnetje maakte er een prachtig schouwspel van. Helaas was ik mijn eigen camera vergeten, maar onze Middelste, schijnbaar ook aangestoken door een zeker virus, had hem wel mee en dat ging ook prima.

Op het eerste gezicht is het bos inderdaad dor en uitgebloeid, maar als je de moeite neemt kom je toch nog een heleboel mooie plekjes tegen. Ik ben gek op sterretjesmos, altijd groen en superzacht. Het was één van de eerste dingen die mijn moeder mij leerde over het bos, nu leer ik het onze kinderen en liggen wij regelmatig op onze knieën het bos te aaien. Zelfs onze Oudste kan het niet laten, leuk!

Het is alweer een tijd geleden dat wij op dit landgoed hebben gewandeld en ik vond het heerlijk om hier terug te zijn. Het Stenen Brugje, de gracht en natuurlijk het landhuis, zo vertrouwd en vol herinneringen: als kind kwam ik hier ook vaak. Er lag nog wat ijs op de gracht en de jongens hebben uit alle macht geprobeerd er een wak in te gooien. Het geluid van barstend ijs ketste tussen de kale bomen door.

Is het niet prachtig, een naald- en een loofboom in een innige omhelzing. Wij stonden erbij en dachten allebei hetzelfde: dit zijn wij! Ondertussen deden de jongens verstoppertje en fietste het Meisje er vrolijk tussendoor, wat zijn wij toch rijk!

Hoe mooi kan een bos zijn, ook al is het aangeplant. Het frisse groen en die strakke belijning, je blijft er naar kijken. Bijna tijdloos.

Nog een laatste blik vanuit het bos op de akker, die er rustig en voorlopig nog verlaten bij ligt. Over een aantal maanden zal deze weidse blik weer verdwijnen achter een muur van jonge maïs. Maar eerst nog even genieten van de winter, misschien wordt de wereld nog wel weer wit. Ik denk alleen niet dat we deze winter nog eens gaan schaatsen....